Pazartesi, Mayıs 09, 2005

hiss-i kabl-el vuku

insanı karartan ve yalnızlıga iten ne varsa uzak olmadı bizden...
yuzumuz gulmedi
yuzumuz hep gulecti buna ragmen...
anlamlı kelimeler icimizi bogdu.
anlamsız muhabbetlerin muptelası olduk bu yuzden...
kelime oyunları oynar olduk
ogrendigimiz herseyi bozduk komiklestirdik anlamını saptırdık...
bir yalnızlık hikayesi aslında tüm bunlar
bir kacıs tarzı gerceklerden...
insanın kendine mektup yazması dönüp dönüp onu okuması
yalnızlığında otesidir....

Hiç yorum yok: