Pazartesi, Ağustos 12, 2013

Little Boy

Radyo dinlerken rastladım, Hiroşimaya atılan bombanın yıl dönümüymüş. Atom çağı teknoloji haberi gibi algılıyor insan önce. Sonra radyo da bir siren sesi çaldı. ( sanırım tv yayını ile aynı anda radyoda yayınlanıyor) Japonya süper güç, insanları mutlu ferah refah ülkesi, aklına yine başka şeyler geliyor insanın. Algılayamıyorsun bir sürü kod var beynine işlenmiş.
Ama o siren sesi o anın kaydedilmiş  sesiydi, kocaman bir boşluk ve korku hissi yarattı bende. Senin devletin seni korur, insan hakları var , nasıl kullanacakmış kimyasal yada atomik silahları artık , klişeleri bir anda yıkıldı kafamda. Kocaman bir yalnızlık , kocaman bir boşluk hissettim. O bomba kente düştüğünde , ve bu bombanın daha ne olduğunu bilmeyen birilerinin üstünde patladığında ne hissetiler acaba ölenler ölmeden önce ? . Kocaman bir çaresizlikten  başka.
Birileri uçağıyla gelip senin yaşamının tamamını, (bütünü , herşeyini) sona erdirebiliyor bu dünyada. Senin arkanda kulak uğuldatan bir siren sesi kalıyor, atanların ülkesinde alkış kıyamet eğlence.
Bir Japon olsam Amerikayı asla sevmezdim. Bir Amerikalı olsam 6 ağustos da insanların yüzüne bakamazdım. Bir Türk olduğumdan sıkışan trafikde işe gitmeye çalışırken düşündüm bunları ve sonra kornaya bastım önüme kıran kamyonetin sürücüsüne küfür ederek...Hayat çok kısa ve bazen çok acımasız